شناسایی نقش اجزای مختلف راههای دو خطه دو طرفه بین شهری در ایمنی با استفاده از یک رویکرد ناهمفزون

یکی از مشکلات دست اندرکاران و متولیان ایمنی راههای برون شهری، ارتقای سطح ایمنی جاده‌ها در شرایط فقدان اطلاعات و یا دقیق نبودن آمار تصادفات جاده ای است. این مساله بویژه در تعیین اولویت تخصیص بودجه ارتقای سطح ایمنی به نقاط مختلف یک جاده یا شبکه جاده ای به چشم می‌خورد. هر چند در برخی مطالعات، میزان خطرآفرینی نسبی برخی معیارهای ایمنی از دیدگاه کلان مورد بررسی قرار گرفته است، لزوم یک نگرش ناهمفزون برای شناسایی نقش تمامی اجزای راه به چشم می‌خورد تا  بتوان میزان خطرآفرینی نقاط مختلف جاده را در شرایط فقدان آمار تصادفات نیز محاسبه کرد. در این مقاله با استفاده از یک رویکرد ناهمفزون نقش 47 عامل از اجزای راه دو خطه دو طرفه بین شهری در میزان خطرآفرینی آن به دست آمده است. به این منظور با استفاده از فرآیند تحلیل سلسله مراتبی در تحلیل میزان خطرآفرینی هر یک از محدوده‌های جاده، نقش هر یک از این اجزا و عوامل تشکیل دهنده آنها در احتمال بروز حادثه برای وسایل نقلیه محاسبه شده است. تحلیل پرسشنامه هایی که توسط متخصصین ایمنی جاده ای تکمیل شده، نشان می‌دهد که محدوده‌های شامل کاربریهای حاشیه راه و پارکینگهای بین راهی، پلها، دسترسیها و تقاطعات، تونلها، قوسها و محدوده مسیر مستقیم، به ترتیب بیشترین نقش در بروز تصادفات جاده ای را برعهده دارند. این مطالعه نشان می‌دهد که از بین عوامل مورد بررسی، 12 عامل مهم تر، در بروز حوادث جاده ای در مجموع 50 درصد از احتمال بروز حادثه را تشکیل می‌دهند.